Zo lang ik mij herinner ben ik al dol op bewegen. Bewegen en anderen motiveren om te bewegen. Ik wilde niet opletten in de klas maar leuke activiteiten bedenken voor op het schoolplein. Een groot deel van mijn schooltijd heb ik in een handstand doorgebracht. 

Nog steeds sta ik geregeld op mijn kop maar inmiddels heb ik ervaren dat dit ervoor zorgt dat ik mij beter kan concentreren. Daarnaast levert het energie op om van een minder leuk klusje een leuker klusje te maken. En zo doe ik dingen dan gewoon door gewoon te doen.

Dit komt onder andere doordat ik juist gestimuleerd ben in dat wat mij wél lag, namelijk bewegen. Er werd naar mij gekeken en geluisterd. Ik werd  uitgedaagd en soms begrensd.  Maar allemaal met de juiste aandacht.

Dan luidt ineens de vraag; creëer ik misschien zelf die aandacht? Ik denk namelijk van wel. Tenminste, als ik terug kijk op de afgelopen jaren. Het maakt mij in ieder geval bewust van het stukje dat in mijn ogen het aller belangrijkst is; namelijk weten waarom je iets doet. Dat is misschien wel meer gevoel dan verstand. Het gevoel dat je op de juiste weg zit en dat het vuurtje aan gaat. Daar zit de kracht! 

Alle scholing, cursussen, workshops en vooral ervaring maken dat ik mijn werk versta, weet waar ik mee bezig ben en tot het uiterste ga om mijn vak zo goed mogelijk te kunnen en mogen uitoefenen.